San Giuànnë, lu paijàsë mìa!

San Giuànnë, lu paijàsë mìa!
di Michele Pio Antonacci

San Giuànnë, oh San Giuànnë mìja,

tu si’ lu pajiàsë mìja!

M’ha vistë náscë, m’ha vistë crâscë…. si’ la càsa mìja!

Sta’ saupë ‘na muntàgnä ammâzë a Mundë Calvë e Mundë Nirë,

e tùttë dicënë chë si’ pràupria nu bàllë pajïesìnë.

Li pâllegrinë chë vânënë a vësëtârtë, cë ’nnammaurënë dellu Cunvântë,

ma fàursë nön sàpënë chë San Giuànnë nën ’nnè sulë lu Cunvantë.

La stôria dë qustë bâllë pajiàsë, nàscë indë lu Ciantrë Storëchë… adauä mànchë li Sangiuannàrë
canàuscënë la stòria, li vîjë, pëccà ògnë vìculë, ògnë strâttula, ògnë bùchë tânë ‘na stòria
d’arràccuntà e chë tùttë hànna sapâ’.

Oh San Giuànne, San Giuànnë mìja, tantä ûagliulë t’hannê lassàtë pëccà dë fatìa nën cë në stâ,
e cùstë më fà chiùdë lu còrë

Ìndë a cùstë pajiâsë, pùr se dë fatìa nön täntë cë n’ stà, tënìmë nu còrë grâussë quantâ ‘na càsa; d’allëgrìë,
giòië, armunìjä në tënìmë da vânnë: pë nùija e pë n’âutë ‘e tàntê.

‘Na frâca d’annë fâ, nu prautìcchië jè vënùtë da luntànë pe’ iërcë ‘a ficcâ’ ìndë lu Cunvântë.

Jâujië ié nu Sântë amàtë da tùttë, e arrëcògghjië ‘na frâca dë pêllegrìnë, chë pë’ vënìrlü a vënërà,
vânënë da fìnê mùnnë!

E a nùjiä Sangiuannàrë cùstë cë fà piaciàrë assà, ma së dall’u Cunvàntë chë’ sta sâupë alli
Muntàgnë, äscignàssërë pùrë iùse, e’pë li viê de ‘ìndë allu pajiàsë, putâssärë ammërà tuttë ‘li
bëllâzzë chë cë stânnë.

San Giuànnë, oh San Giuànnë mìa! Da vëcinë, o da luntânë, pë’ mâ, si’ sâmbë lu mâgghjë pajiâsë
dellù Gargânë.

San Giuànnë mìja, pajâsë e càsa mìà: tú, pë sâmpë indë lu còrë mìja!

San Giovanni Rotondo, 12 dicembre 2021

Legenda:
Â, ê… = si leggono come un dittongo, fra una A ed una E, accentuando leggermente il finale. (Es.
“Sâmpe” si legge “SÉMP”; “Mâ” si legge “MÉ”.) ;
ë,ä… = le seguenti vocali con dieresi sono quasi mute, e il simbolo della dieresi su una vocale finale
si legge quasi facendo scomparire l’emissione finale. (Es. “Pajiàsë” si legge “PAIÀS”; “Giuànnë” si
legge “GIUÀNN”.);
É, á… = si leggono come normali fonemi e vocali aperte, rispettando le classiche regole della
dizione e foniatrìa. (Es. “É” si pronuncia come “ɛ”; “Ié” si legge “İɛ”.)
Gli apostrofi ( ‘ ) posti al fine di alcune parole vanno letti ed interpretati come troncamenti, poiché
indicano parola, pronome o avverbio troncato nella consonante per favorire l’accentuazione
vocalica vernacolare locale sangiovannese.
Le ripetizioni di esclamazioni vocative come ad esempio “Oh!”, servono a rafforzare il racconto
personale o il significato nostalgico che l’autore dello scritto vuole attribuirgli in maniera prosaica.

Trascrizione testo a cura di Francesca Papagni.